Relacje w rodzinie - trudne, wspaniałe, powstające.

WAŻNY JEST POCZĄTEK

Jak istotne dla budowania szczęśliwego życia są zdrowe relacje w rodzinie nikogo nie trzeba przekonywać. W obecnych czasach, pełnych zagrożeń, wiecznego pośpiechu, braku czasu, budowanie prawidłowych relacji rodzinnych jest nie lada wyzwaniem. Do podstawowych czynników budujących kontakty pomiędzy członkami rodziny, niewątpliwie należy wspólne spędzanie czasu, bycie razem. Ma to ogromny wpływ na tworzenie więzi w rodzinie, a tym samym prawidłowych relacji. Jednak samo wspólne zamieszkiwanie nie sprawi, że te więzi będą istniały, a my będziemy szczęśliwi. Możemy mieszkać razem, a tak naprawdę każde żyć osobnym życiem. Jeśli w naszym małżeństwie czy partnerstwie nie zbudowaliśmy trwałych, głębokich relacji w okresie wspólnego wychowania dzieci, to w momencie kiedy rozpoczynają one samodzielne dorosłe życie i wyprowadzą się z domu, często pojawia się syndrom opuszczonego gniazda. I nagle okazuje się, że już nie mamy z partnerem wspólnych tematów, że nie potrafimy spędzać czasu tylko we dwoje. Co wtedy? Czy można to zmienić? Czy może żyć każdy po swojemu? Ten kto jest w długoletnim związku wie, że trudne momenty zdarzają się wszędzie. Ważne jest, żeby umieć o tym rozmawiać bez pretensji i wzajemnego obwiniania się.

JAK ZACZĄĆ, GDY WSPOMNIENIA SA TRUDNE

Nie będzie łatwo. Ale trzeba mieć świadomość, że to, co się popsuło na przestrzeni kilkunastu czy kilkudziesięciu lat nie odbuduje się w tydzień. To długi proces i tylko ci, którzy naprawdę tego chcą, potrafią znowu cieszyć się sobą, cieszyć się ze wspólnie spędzanego czasu. Okazujmy sobie serdeczność, życzliwość, róbmy sobie niespodzianki, Dużą pomocą będzie nasze hobby, które może kiedyś mięliśmy, ale na które nie było czasu, jak na świat przyszły dzieci. Można też zacząć wspólne odkrywanie nowych rzeczy, poznawanie nowych miejsc, czyli robienie tego, co sprawia nam przyjemność. Możliwości jest bardzo dużo. Przed nami jeszcze wiele lat wspólnego życia. Zbudujmy go na nowo. Po swojemu. Uwzględniając swoje wspólne potrzeby, ale też każdego z osobna. Cieszmy się nim tak, jakbyśmy mieli znowu po 20 lat. To jest możliwe!

GDY POTRZEBNA JEST POMOC

Jeśli, mimo starań wspólne bycie razem nie sprawia nam radości, a wszelkie próby ponownego zbliżenia kończą się fiaskiem, to zawsze można poszukać pomocy z zewnątrz. Korzystanie z porad psychologa czy psychoterapeuty nie jest już czymś wstydliwym czy niezrozumiałym. Warto inwestować w nasze dobre relacje, warto znowu uwierzyć w siebie, w nas. Mamy jeszcze długie lata przed sobą. Nie zmarnujmy szansy.

Bywa jednak, że mimo wielokrotnie podejmowanych prób, nie potrafimy już być ze sobą. Samotni i obcy mieszkający pod jednym dachem, z każdym dniem uświadamiamy sobie, że nie jesteśmy szczęśliwi. Może nadszedł w końcu moment, żeby coś w swoim życiu zmienić?

TRUDNA DECYZJA

Może lepiej jak każde pójdzie w swoją stronę i odnajdzie swoje szczęście na nowo, w nowym miejscu z nowym partnerem...? To tylko jedna z opcji. Ostatnia.

Wychowaliśmy się w różnych rodzinach. Jedni w toksycznych, drudzy w przeciętnych ale większość w całkiem zwyczajnych. Rodzice byli kochający, troskliwi, ale popełniali też liczne błędy i bywali bezradni. Mając nawet często dorosłe już dzieci to i tak w trudnych dla nas chwilach często odczuwamy silną potrzebę bliskości zazwyczaj z matką, z którą łączą nas szczególne więzi. Istnieją różne style wychowania. W zależności, jaki my przyjęliśmy w swoim domu będzie on rzutował na nasze relacje z dorosłymi już dziećmi. Są matki, ojcowie, którzy nawet, gdy dzieci opuszczą rodzinne gniazdo dalej kontrolują, oceniają, krytykują - czyli powielają swoje błędy z przeszłości. Wpływa to negatywnie na relacje i jeśli w porę tego nie zauważymy i nie popracujemy nad tym, możemy wiele stracić. W wieku mocno dojrzałym pragniemy przecież również miłości, bliskości i ciepła osób, których kochamy najbardziej na świecie.

DOROSŁE DZIECI - ZACZYNAMY NOWY ROZDZIAŁ

Kontrolując i krytykując swoje dorosłe dziecko sprawimy, że kontakt będzie bardzo ograniczony. Zamiast naprawiać relacje, będziemy oddalać się od siebie, będzie panował między nami dystans i chłód uczuciowy. Dzieci będą niechętne, abyśmy uczestniczyli w ich życiu, a przecież związek rodziców z dziećmi to jedna z najważniejszych i najpiękniejszych relacji w życiu. Bardzo duże znaczenie w poprawie relacji z dorosłymi dziećmi jest zrozumienie faktu, że dzieci są samodzielnym bytem i chcą sobie po swojemu ułożyć życie. Nie wtrącajmy się do ich spraw, a bądźmy jedynie wsparciem i opoką w trudnych chwilach. Wysłuchajmy wszystkich żali i spróbujmy rozwiązać konflikty z przeszłości. Nie bójmy się krytyki. To zapewne będzie bolesne, ale szczerość oczyści napiętą atmosferę i sprawi, że nastąpi zmiana w typie relacji między rodzicami, a dorosłymi dziećmi. Inicjujmy rozmowy na trudne tematy, nie zamiatajmy problemów pod dywan. Pamiętajmy, że dorosłe dzieci chcą mieć dorosłe kontakty ze swoimi rodzicami. Bądźmy partnerami dla swoich dzieci. Przede wszystkim też nie żyjmy życiem dzieci. Poszukajmy sobie pasje, rozwińmy te istniejące, zagospodarujmy sobie czas tak, aby nasze myśli i działania nie sprowadzały się tylko do tego, co robią i jak żyją nasze dzieci. Teraz jest właśnie odpowiedni moment. Teraz możemy korzystać z uroków życia. Jeśli my będziemy spełnieni i szczęśliwi, to ta pozytywna energia będzie odczuwalna w naszych relacjach z dziećmi. Pamiętajmy, że to nasze dzieci będą nam pomagać i będą się o nas troszczyć na starość. Ułatwiajmy im to zadanie, a będą to robić nie z obowiązku tylko z miłości do nas.

Na szczęście większość relacji z dorosłymi dziećmi jest dobra. Możemy liczyć na nich, a one na nas, a kiedy pojawiają się wnuki, córka czy syn wykazują się większą wyrozumiałością do naszych błędów z przeszłości. Relacje stają się często partnerskie, pełne szacunku i zaufania. Wspieranie swoich dzieci nawet wtedy, kiedy są dorosłe buduje mocną i niepowtarzalną więź. Czas spędzony z wnukami może nam dawać ogrom radości, a pomoc w ich wychowaniu może okazać się nieoceniona, pod warunkiem, że zrobimy to mądrze.

DALSI KREWNI - A MOŻE BLISCY?

Mówiąc o rodzinie mamy zazwyczaj na myśli rodziców i dzieci. Jednak rodzina to także bliscy i dalecy krewni. Mając kilkadziesiąt lat stajemy się często refleksyjni i sentymentalni. Wracamy często w myślach do swojego dzieciństwa i wspominamy piękne, beztroskie chwile spędzone na zabawach z bratem czy siostrą. Jeśli w domu panowała ciepła atmosfera to zapewne nasze relacje z rodzeństwem też takie będą w dorosłym życiu. Gorzej, jeśli te stosunki nie układały się najlepiej. Bardzo często miłość, bliskość przeplata się ze złością, antypatią i rywalizacją między sobą. Jakie relacje będą nas łączyły w dorosłym życiu w dużej mierze zależy od nas, choć nie tylko. Duże znaczenie w ich kształtowaniu będą mieli również partnerzy i partnerki siostry czy brata. Duża różnica w późniejszym wieku nie ma już większego znaczenia. Dobre relacje pomiędzy rodzeństwem będą owocowały wzajemną troską i zrozumieniem. Czasem bywa tak, że nierozwiązane konflikty z przeszłości zakłócają te relacje. Warto wtedy usiąść i zdobyć się na szczerą rozmowę, bo tylko wtedy możemy w osobie brata czy siostry zyskać przyjaciela, powiernika naszych tajemnic czy towarzysza do wspólnego spędzania czasu.

WSPÓLNE PRZESTRZENIE

Warto zwrócić uwagę na religię, która ma duży wpływ na kształtowanie pozytywnych relacji w rodzinie. Wspólne uroczystości rodzinne takie jak chrzciny, komunia, bierzmowanie, ślub czy ostatecznie pogrzeb są okazją do zacieśniania więzi rodzinnych. Na takich spotkaniach następuje nie tylko wymiana informacji pomiędzy poszczególnymi członkami rodziny, ale i jest miejsce na czułość i wyrażanie pozytywnych emocji. Daleki kuzyn czy kuzynka może na nowo stać się przyjacielem, z którym łączą nas wspólne korzenie. Obchodzenie Dnia Matki, Ojca, Babci, Dziadka sprawiają, że młodzi ludzie doceniają wartości przekazywane przez starsze pokolenie i utożsamiają się z nimi przekazując je następnemu pokoleniu. A wspólne wartości łączą i zbliżają członków rodziny. Tych bliskich i tych dalszych.